Page 42 - LievFranc

320 treden telt de gigantische vuurtoren de Eckmuhl in Bretagne waar Ger Riezebos tijdens zijn vakanties op uitkeek. Al die jaren had hij één wens: “Ik wil naar boven.” Vorig jaar klopte Ger bij de vuurtorenwachter aan, haalde diep adem en… besteeg bijna moeite- loos de trappen. “De beloning was een prachtig weids uitzicht over de ruwe kustlijn”, blikt de 70-jarige Roosendaler glunderend terug. Een prestatie die de hartpatiënt nooit voor mogelijk had gehouden. “Sinds mijn operatie en pacemaker is het leven zo anders. Ik heb weer vertrouwen in het klokje en bruis plotseling van de energie. Dat heb ik nooit gekend.” Ger komt er nu pas achter wat hij heel zijn leven moest missen. leerde Ger met oefentherapie die negatieve gedachtegang te “In mijn jeugd was de stoeprand mijn beste vriend. Ik kon niet doorbreken. “Ze gingen uit van wat ik nog wél kon en richtten meespelen met de anderen, ik was veel te snel moe.” Op middel- zich niet op de beperkingen. Ik werd fysiek en mentaal aan het bare leeftijd openbaarden zich de eerste hartritmestoornissen: werk gezet. Die therapie heeft mij enorm geholpen.” In het voor- een hartinfarct op zijn 44e, een tweede infarct op zijn 46e. Later jaar van 2012 werd Ger ‘s ochtends wakker, omdat hij zich niet blijkt dat de Roosendaler lijdt aan hypertrofische cardiomyo- goed voelde. Hij besloot op bed te blijven liggen. Een keuze die pathie (HCM), een erfelijke aandoening waarbij de hartspier zijn redding werd. “Mijn vrouw trachtte een pols te voelen en verdikt. Wat volgde was een strikte controle in zowel het Fran- een bloeddruk te meten, maar deze waren niet meer meetbaar. ciscus Ziekenhuis als het Erasmus Medisch Centrum. “De hart- Het bleek later een hartblok te zijn. Als ik rond had gelopen, ziekte speelde continu door mijn hoofd. Ik had al zoveel familie- was ik er waarschijnlijk nu niet meer geweest.” In het Francis- leden eraan verloren, maar de periodieke controles waren een cus Ziekenhuis constateerde cardioloog Bos dat Ger een pace- geruststelling. Mócht er iets misgaan, dan zaten zij er bovenop.” maker nodig had. “Wéér een operatie, maar je gaat er op zo’n Uiteindelijk bleek een risicovolle operatie noodzakelijk, een moment gewoon voor. Het scheelde dat ik omringd werd door echte keuze had ik niet. Het was óf opereren óf doodgaan. Ik een geweldig team. Bekende specialisten en verpleegkundigen werd geadviseerd om mijn testament te regelen en van ieder- die je geruststellen en waar je vertrouwen in hebt. Dat is een een afscheid te nemen, voor het geval dát. Dat was een hele van de mooie aspecten van een streekziekenhuis. De band die je zware periode, ook voor mijn gezin. Zeker toen ik tijdens het met medewerkers opbouwt. Je bent hier geen nummer. Een zie- herstel opnieuw hartritmestoornissen kreeg. In het Franciscus kenhuis in de eigen omgeving dat goede kwaliteit biedt, vormt Ziekenhuis werd dat probleem met een cardioversie (elektrische bovendien een stabiele factor in het genezingsproces.” Na zijn schok) opgelost. Op het moment zelf sta je nergens bij stil. Je wil herstel merkt Ger dat hij bruist van de energie. Iedere dag geniet enkel overleven. Pas na de operaties dringt het besef door wat de Roosendaler nu van zijn leven. “Ik ben zelfs begonnen met er allemaal gebeurd is. En dan slaat de angst toe, je gaat alles fietsen. Sommigen durven na een hartfalen of hartoperatie niet door een donkere bril bekijken.” In het Franciscus Ziekenhuis meer naar buiten, de angst slaat toe. Terwijl zij zich juist beter focussen op hun mogelijkheden. Neem hobby’s, breng tijd door met familie en geniet. Een beter gevoel is er niet.” 42 12233.indd 1 9/26/2014 9:42:29 AM